کد مطلب:193131 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102
آیا ائمه علم به غیب دارند؟
1- صفوان بن یحیی از یكی از دوستانش روایت می كند كه گفت: امام صادق - علیه السلام - فرمود: به ما علم اولین و آخرین داده شده است.
مردی از اصحابش عرض كرد: فدایت شوم، آیا علم غیب نزد شما هست؟
حضرت فرمود: وای بر تو؛ من آگاه هستم به آنچه در پشت (و صلب) مردان و رحم زنان است.
وای بر شما؛ سینه هایتان وسیع باشد، چشمان شما خوب ببیند، و دلهای شما خوب بگیرند، ما حجت خدا بر بندگان هستیم، و این چیزی است كه سینه ی هر كسی - مگر مؤمن قوی كه قوت و نیرویش به اندازه ی كوههای تهامة باشد - تاب و تحمل فراگیری آن را ندارد مگر اینكه خدا اجازه بدهد.
به خدا قسم؛ اگر بخواهم برای شما تمام ریگهای روی كوه تهامه را بشمارم، چنین می كنم، و شب و روزی نمی باشد مگر اینكه ریگها می زایند، و افزایش پیدا می كنند مانند این انسانها (و مخلوقات).
[ صفحه 206]
به خدا قسم؛ پس از من آنچنان با هم دشمنی می كنید كه همدیگر را می خورید. [1] .
2- عمار ساباطی گوید: از امام صادق - علیه السلام - پرسیدم آیا امام غیب می داند؟
فرمود: نه، ولی هرگاه بخواهد بداند خدا آن را به او می آموزد.
- توضیح: مقصود از علم غیب مورد سؤال علم غیب ذاتی است كه امام - علیه السلام - فرمود: آن مخصوص خدا است. [2] .
مردی از اصحابش عرض كرد: فدایت شوم، آیا علم غیب نزد شما هست؟
حضرت فرمود: وای بر تو؛ من آگاه هستم به آنچه در پشت (و صلب) مردان و رحم زنان است.
وای بر شما؛ سینه هایتان وسیع باشد، چشمان شما خوب ببیند، و دلهای شما خوب بگیرند، ما حجت خدا بر بندگان هستیم، و این چیزی است كه سینه ی هر كسی - مگر مؤمن قوی كه قوت و نیرویش به اندازه ی كوههای تهامة باشد - تاب و تحمل فراگیری آن را ندارد مگر اینكه خدا اجازه بدهد.
به خدا قسم؛ اگر بخواهم برای شما تمام ریگهای روی كوه تهامه را بشمارم، چنین می كنم، و شب و روزی نمی باشد مگر اینكه ریگها می زایند، و افزایش پیدا می كنند مانند این انسانها (و مخلوقات).
[ صفحه 206]
به خدا قسم؛ پس از من آنچنان با هم دشمنی می كنید كه همدیگر را می خورید. [1] .
2- عمار ساباطی گوید: از امام صادق - علیه السلام - پرسیدم آیا امام غیب می داند؟
فرمود: نه، ولی هرگاه بخواهد بداند خدا آن را به او می آموزد.
- توضیح: مقصود از علم غیب مورد سؤال علم غیب ذاتی است كه امام - علیه السلام - فرمود: آن مخصوص خدا است. [2] .
[1] مناقب آل ابي طالب 3: 374، بحارالأنوار: ج 26 ص 27 ح 28.
[2] اصول كافي: ج 1 ص 380 ح 41.